شنبه ساعت 4 رخ داد - مجله آی سیب

هجدهم اردیبهشت، شنبه ساعت 4 رخ داد. در کابل رخ داد. صدایی مهیب، آتش، ترکش های گدازان و بوی خون و گوشت زغال شده فضا را بغل نموده بود. هشتاد و پنج انسان در ثانیه ای بدل به ارواحی یله در آسمان ها شدند.

در مدرسه سید الشهدا(ع) رخ داد. این بار هم غرب کابل بود. دانش آموزان شاداب و لبریز آرزو، دخترکان معصوم سرشار از امید در تباهی جنگ، همه ناگهان چون میوه های رسیده یا چون برگ درختان پاییزی فروریختند اما سوخته اما تکه تکه شده.

چنان که تا هنوز 15 نفر از شهدا قابل شناسایی نیستند. این روزها در افغانستان مرگ ارزان ترین کالاست. اوضاع امنیتی چنان متزلزل است که دولت حتی قادر به تامین امنیت دبستان ها نیست و به این اذعان دارد. هردو سوی جنگ شعار صلح می دهند، اما گفتن این واژه از عمل کردن به آن خیلی آسان تر است. عباس استانکزی ماه ها پیشتر در مسکو گفت اگر اشرف غنی کنار برود ما با دولت جایگزین او مذاکرات صلح را آغاز می کنیم. اما نشد. جنگ ها شدیدتر شدند زیرا آقای غنی گفت قهرمان صلح است وکنار نمی رود.

فقط خدا می داند تا امروز چه تعداد از مردم مظلوم افغانستان با خونشان تاوان لجبازی طالبان و قهرمان صلح ماندن دکتر غنی را داده اند. در هرج و مرج کشتن آسان می گردد.

آلبوم ترورها ورق خورد و باز فقط خدا می دانست قاتل کیست. تقریبا در هیچ ترور هدفمندی کسی مسؤولیت نمی پذیرد.

این اوضاع برای آنها که به دنبال حذف دشمنان خویشند، یک بهشت تمام عیار است. می کشی و بعد محکوم می کنی و قتل ها را به گردن دشمن می اندازی. یا دشمنت می کشد و تو را متهم می نماید یا از جغرافیایی دیگر می آیند و می کشند و هردوطرف را متهم می نمایند.

یک چیز اما روشن است. در تمام این سال ها و ماه ها شیعیان و به ویژه هزاره ها، هدف حملات بی سابقه ای قرار گرفته اند.

فقط به یک آکادمی کنکور در غرب کابل(منطقه ای که ساکنانش عمدتاً شیعیان هزاره اند) طی دوسال دوبار حمله انتحاری شد با قریب 200شهید وزخمی.

به دبیرستان دخترانه، به باشگاه ورزشی، به هیات عزاداران حسینی، به خبرگزاری، به اجتماع سالگرد عبدالعلی مزاری و...حتی به یک زایشگاه، طوری که در کنار انبوه شهدا و مجروحان، نوزادی پیش از تولد و در شکم مادرش تیر خورد. در غرب کابل هر جایی و جنبنده ای هدف بالقوه حمله انتحاری است.

انگار یک نسل کشی تمام عیار در حال وقوع است. با این همه، یک نماینده مجلس افغانستان که از افراط گرایان سرشناس قومی است آشکارا در صحن مجلس، هزاره ها را به تکرار تاریخ وعده داد و تهدید کرد. عبدالرحمان خان (1259-1280ش) ازحکام بدنام تاریخ افغانستان بیش از 60 درصد جمعیت هزاره ها را به طرز وحشیانه ای قتل عام و محو کرد.

حالا دارند به وعده خود وفا می نمایند. با آتش انداختن به جان غرب کابل، با قصابی کردن دخترکان مدرسه سیدالشهدا(ع) وتیر زدن به طفل هزاره پیش از تولد و در شکم مادرش و...تاریخ تکرار می گردد! البته این قاتلان، دیگر اقوام افغانستان را هم بی نصیب نگذاشتند.

یک هفته پیش از حمله اخیر، آنها در لوگر 24 دانش آموز را که 23نفرشان از یک دهکده بودند، به شهادت رساندند. قیامتی شده بود در روستا.

از مقامات ارشد آمریکایی پرسیدم؛ اگر ده ها نفر از زن ها و بچه های ما کشته شوند این تروریسم هست یا نیست؟ مقامات آمریکایی گفتند خیر این تروریسم نیست. تروریسم زمانی هست که علیه منافع ما باشد. این سخنان حامد کرزی رئیس جمهور سابق افغانستان است.

حالا عشق سینماها می توانند 12 نیرومند نیکولای فوسی با فیلمنامه پیترکریگ و 35 میلیون دلار هزینه را دوباره ببینند. حالا احتمالا می فهمند چرا در پرخرج ترین فیلم های هالیوود با موضوع افغانستان آقای کرزی یا کاراکتر او تا این حد مسخره می گردد. البته تا کنون آقای غنی تمسخر یا از او تصویرسازی منفی نشده است.

بگذریم. یافتن مجرم ساده نیست. مرسوم است پلیس ها در پرونده های قتل یک قانون نانوشته دارند. تفحص وتعقیب را از کسانی آغاز می نمایند که با وقوع حادثه بیشترین سود را می برند. این طوری لیست متهمان یا همان مجرمان و قاتلان احتمالی کوتاه تر می گردد.

محمدحسین جعفریان - کارشناس ارشد مسائل افغانستان / روزنامه خبرنگاران