قبیله میمون خوارها! - مجله آی سیب

به گزارش خبرنگاران، در این قبیله عجیب هزار نفری، هرکسی وظیفه ای برعهده دارد و برای زنده ماندن قبیله کوشش می نماید، شاید برایتان جالب باشد که بدانید حدود 300 تا 400 نفر از افراد قبیله صرفا وظیفه شکار را برعهده دارند و بقیه به کارهای دیگری مشغول هستند. در این قبیله طبق قانونی نانوشته هرکدام از افراد قبیله باید تنها شغل آبا و اجدادی خودش را دنبال کند و به عبارت دیگر هرکدام از افراد قبیله شغلش را از نیاکانش به ارث می برد. . اگر می خواهید از سبک زندگی عجیب این مردم قبیله نشین سر در بیاورید، این گزارش را از دست ندهید.

آنها به چه زبانی حرف می زنند؟

مردم هدزا زبان مشخصی ندارند. در اصل تعداد کلمات در زبان مردم بدوی این قبیله خیلی کم است. در نتیجه آنها در زمانی که بخواهند مفصل درباره موضوعی با هم بحث نمایند، با در آوردن صداهای مختلف یا با استفاده از ضربه زدن و صدا در آوردن با هم ارتباط برقرار می نمایند. اگر در میان واٰژه های اندک زبان مردم هدزا دنبال کلمات یا آواهای آشنا می گشت، سخت در اشتباه هستید، زبان مردم این قبیله بدوی مخصوص خودشان است و ریشه های خیلی قدیمی دارد.

کفش نمی خواهیم!

مردم قبیله هدزا راه و روش خاص خودشان را برای زندگی دارند که در این سالها تغییرات خیلی کمی داشته است. البته آنها در همین چند سال پیش با وسایل تازه و ساده ای مثل کفش یا اسلحه آشنا شده اند اما ترجیح شان این است که با همان راه و روش قدیمی شان زندگی و شکار نمایند. مردم این قبیله هنوز لباس هایی را که با الیاف درختان بافته شده به تن می نمایند و وسیله شکارشان هم نیزه های زهرآگینی است که با دست یا تیر و کمان به سوی هدف پرتاب می نمایند.

مردم قبیله هدزا چندان به معاشرت با قبیله های دیگر یا مردم متمدن علاقه ای نشان نمی دهند و معمولا علاقه چندانی به خبرنگاران یا گردشگران ندارند. به خاطر قوانین سخت و خاص قبیله، آنها به کسانی که دوست داشته باشند با دیگران ارتباط برقرار نمایند روی خوشی نشان نمی دهند. البته ادعا می گردد که در حدود سال های 1918 تا 1920 میلادی فقط چند نفر از مردان قبیله با زنانی از مردم متمدن تر ازدواج نموده اند. در طول چند سال اخیر هم چند زن اهل هدزا با مردان روستاهای اطراف ازدواج نموده اند. البته با توجه به شرایط خاص منطقه ای که قبیله هدزا در آن واقع است، نزدیک ترین شهر به آنها حداقل 50 کیلومتر با محل سکونت قبیله فاصله دارد.

میمون کباب دوست داریم!

هرکسی در قبیله هدزا، وظیفه ای دارد و بنابر نوع کارش در یکی از گروه های کوچکتر جا می گیرد. گروه زنان، شکارچیان، بافنده ها، گروه میوه چین ها، کسانی که باید دنبال عسل بگردند و... جزو گروه های قبیله هدزا هستند.

یکی از مهم ترین کارهای قبیله، شکار کردن است که وظیفه انجام آن را مردان کم سن وسال برعهده می گیرند. شاید برایتان جالب باشد که بدانید، محبوب ترین خوراک در بین مردم این قبیله، کباب نوعی میمون آفریقایی و بومی است که بعد از شکار شدن با تیر سمی، روی آتش پخته شده و مشتری آن هم معمولا مردان قبیله و به خصوص اعضای گروه شکارچیان هستند. شکارهای گروه شکارچیان معمولا میزان های کوچکی دارند که قابل حمل باشند اما اگر یکی از شکارچیان قبیله، شکار بزرگی پیدا کند، باید دنبال راه چاره دیگری گشت.

در مواقعی که شکار بزرگی مثل یک زرافه نصیب یکی از مردان قبیله گردد و امکان حمل آن به سمت قبیله مهیا نباشد، مردم با پای خودشان به محل شکار کوچ می نمایند چرا که به نظر می رسد کوچ دادن کل قبیله از حمل یک زرافه آسانتر است چون مردم می توانند وسایل مورد نیازشان را روی پشت شان بگذارند و با بدن ورزیده ای که دارند، نهایتا در عرض یک ساعت به محل مورد نظر برسند.

زندگی ایده آل به سبک قبیله ای

آنها در فصل های کم آبی به منطقه ها بهتر مهاجرت می نمایند و در این رفت وآمدها، گروه بیماران همچنان از دیگران جدا هستند و از مسیری دیگر به سمت محل بعدی کوچ داده می شوند.

نوع شغل ها در قبیله هدزا آنقدر جالب است که محققان دانشگاه هاروارد، سالها درباره آن تحقیق و پژوهش نموده اند. موضوع شغل های مختلف و تقسیم وظایف در قبیله هدزا به این علت برای محققان جالب بوده که می گویند این نوع از کار و زندگی با شیوه زندگی ایده آل بشر بسیار شبیه است.

در قیبله هدزا، با وجود تقسیم وظایف بین مردان و زنان قبیله، تفاوتی بین آنها نیست و در بسیاری از کارها، زنان و مردان می توانند در کنار هم کار نمایند. برخی شغل ها مثل پیدا کردن عسل و میوه برای قبیله، کاری است که هر دو گروه مردان و زنان می توانند در آن مشارکت نمایند. در این قبیله هیچ کس حقوق نمی گیرد اما هرکسی وظیفه دارد به غیر از خودش، برای بهتر کردن شرایط دیگران هم کوشش کند، مثلا اگر کسی خوراکی، عسل یا میوه به دست می آورد، باید این غنایم را به جز خانواده اش با بقیه اعضای قبیله هم تقسیم کند. در زمانی که یک گروه از زنان برای به دست آوردن عسل و جمع آوری میوه بیرون می روند، حتما باید یک مرد آنها را همراهی کند.

یکی از جالب ترین نکته هایی که در سبک زندگی مردم این قبیله به چشم می خورد، دور کردن افراد خاص از قبیله است. آنها کسانی که بیمار شده باشند را در گروه های جداگانه ای به خارج از قبیله می فرستند و آنها مجبور هستند تا زمان بهبودی در همان مکان بمانند چون آنها معتقدند بیمار تمام محیط زندگی اش را هم مریض می نماید.

شکار کردن با وسایل ابتدایی

رژیم غذایی مردم قبیله هدزا معمولا خیلی ساده است و در فصل های مختلف سال تغییرات جزئی می نماید. غذای مردم در فصل های پرباران، عسل، میوه و غده های گیاهی مثل سیب زمینی و قارچ است.

فصل های کم باران، زمان شکار است و گروه های 200 نفره مردان شکارچی در این زمان حسابی به تکاپو می افتند. به دست آوردن شکار اصلا کار ساده ای نیست و چند روز وقت مردان قبیله را می گیرد. مردان قبیله مجبورند برای به دام انداختن جانوران مختلف از حیله های بسیاری استفاده نمایند. به دست آوردن هر شکار ممکن است چند روز طول بکشد به همین دلیل مردان شکارچی با وسایل کامل، خودشان را به محل شکار می رسانند.

روش شکار مردان قبیله آن قدر ابتدایی است که حتی حاضر نیستند برای به دام انداختن جانوران کوچکتر از سگ های شکارچی استفاده نمایند.

نیزه های سمی، پرکاربردترین وسایل شکار هستند ولی برخی از مردان کم بضاعت قبیله، روش منحصربه فرد خودشان را برای شکار دارند. آنها نزدیک لانه جانوران کمین می نمایند تا هر وقت موجودی بیرون آمد آن را با دست بگیرند. میمون، برترین و محبوب ترین شکار مردم منطقه است اما سگ، زرافه و حتی گورخر هم جزو شکارهای محبوب مردان این قبیله عجیب هستند.