نابغه نقاشی که در امتحان ورودی دانشگاه رد شد! - مجله آی سیب

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، نمی توان از نقاشی مدرن و امپرسیونیسم نوشت و از پل سزان (paul cezanne) یاد نکرد. در ترکیب بندی و رنگ آمیزی آثار به جا مانده از او، استواری و نوآوری موج می زند. نقش این نوآوری ها در آثار پیکاسو و ماتیس به خوبی دیده می گردد و هر دوی آنها به الهام و تاثیر دریافت از این هنرمند به دفعات اشاره نموده اند.

سزان در 19 ژانویه 1839 در شهر اکس آن پروانس، واقع در جنوب فرانسه به دنیا آمد و در همان جایی به تحصیل مشغول شد که امیل زولا، نویسنده معروف فرانسوی نیز در آنجا تحصیل می کرد و پیوند دوستی میان آن دو از همان جا شروع شد و تا سال های سال نیز ادامه پیدا کرد.

پدرِ سزان یک بانکدار پیروز بود و دوست داشت که پسرش هم راستا او را ادامه دهد. سزان هم برای اینکه به نظر پدرش را احترام بگذارد، از سال 1859 تا 1861 به دانشکده حقوق رفت. اگرچه در نهایت پا در راستا واقعی زندگی خود گذاشت و به دنبال تحقق آرزوهایش به سراغ هنر و نقاشی رفت.

سال 1861 به تشویق زولا به پاریس رفت و نزدیک او اتاقی گرفت؛ البته سزان در این دوران هم آنگونه که باید نتوانست در هنرستان هنر پیروز باشد و با وجود اینکه خیلی کار می کرد و زحمت می کشید، پس از حدود دو سال و نیم در امتحانات ورودی بوزار پاریس رد شد.

اگرچه پدرش در ابتدا از تصمیم سزان برای انتخاب پیشه نقاشی رضایت نداشت، اما به مرور زمان و توجه به استعدادهایی که سزان از خودش به نمایش می گذاشت، او نیز به آینده سزان امیدوار شد. بعد از فوت پدر، سزان مبلغ قابل توجهی را به ارث برد و توانست هنرش را بدون هیچ دغدغه اقتصادی ادامه دهد.

در این دوره، سزان با کامیل پیسارو، نقاش بزرگ امپرسیونیست آشنا شد و به هدایت او به سبک امپرسیونیسم تمایل یافت. در 27 سالگی نخستین بار تابلویی به سالن پاریس برای نمایش فرستاد، اما چون توجهی به اثرش نکردند در اعتراض نامه خود نوشت نمی توانم داوری بی اساس کسانی را که برای قضاوت آثارم برنگزیده ام را بپذیرم.

سال های 1870 به بعد برای مدتی نقاشی های سزان با رنگ های تیره درآمیخته شد و به همین خاطر هم آثارش در این دوره اغلب غمگین و محزون هستند. اما در نهایت تصمیم گرفت به رنگ ها، خطوط و فرم به عنوان جنبه های جدانشدنی از آن چه انسان به عنوان تصویری از طبیعت به وسیله چشم هایش دریافت می نماید، احترام بگذارد.سزان از گفته های امپرسیونیست ها درباره این که نقاشی ابتدا بازتابی از دریافت بصری است، ناراضی بود و برای تبدیل تمرین هنری اش به شکلی تازه جست وجوی بسیار کرد.

به گفته بسیاری از کارشناسان و هنرپژوهان، بوم نقاشی در دستان این هنرمند هم چون صفحه نمایشی بود که احساسات بصری هنرمند را در نگاه های دقیق و تکراری اش به یک سوژه را به تصویر می کشید.

در نقاشی های وی حتی یک سیب ساده بعد تجسمی را باید نشان دهد، به گونه ای که گویی هر آیتم نقاشی منظره، پرتره یا طبیعت بی جان فقط از یک سو مورد آنالیز قرار نگرفته اند و همه زوایای آن ها و ویژگی های مواد سازنده آن ها به خوبی در نظر نقاش قرار داده شده است و به همین دلیل است که او نقاشی ها را تنها یک کپی از منظره و تصویر روبه رویش نمی داند و آن ها را یک هارمونی موازی با طبیعت می خواند.

منبع : فرهیختگان

بازگشت به صفحه رسانه ها