بمب های شیمیایی آمریکا هنوز باعث تولد نوزادان ناقص الخلقه می گردد

به گزارش مجله آی سیب، جنگ 9 ساله، با پیروزی ویتنام در سال 1954 تمام شد. همان سال در کنفرانس ژنو، توافق شد ویتنام به مدت دو سال، به ویتنام شمالی و جنوبی تجزیه گردد اما آمریکا از ویتنام جنوبی حمایت کرد و به همین علت، جنگ تا سال 1973 طول کشید.

بمب های شیمیایی آمریکا هنوز باعث تولد نوزادان ناقص الخلقه می گردد

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران،ویتنام نام کشوری است که به واسطه مقاومت و پیروزی در جنگ با آمریکا شهرتی جهانی پیدا کرد. البته مقامات این کشور دیگر اعتقادی به مقابله انقلابی با آمریکا ندارند و سفیرشان در تهران که پیش از این، کارمند سفارت ویتنام در آمریکا بوده، معتقد است که ما ممکن است گذشت نموده باشیم اما هرگز فراموش نمی کنیم. مشرق با هدف آشنایی بیش تر مخاطبان ایرانی با کشور ویتنام، از نگوین هونگ تاچ سفیر این کشور در تهران دعوت کرد تا با حضور در دفتر پایگاه خبری تحلیلی مشرق، به معرفی بهتر این کشور، روابط دوجانبه با ایران و دیگر مسائل مطرح بپردازد.

سؤال:: داستان استعمار در ویتنام از کجا شروع شد؟

فرانسوی ها در دهه 1850 وارد ویتنام شدند و استقلال ما را از ما دریافتد. سال 1945 و با خاتمه جنگ جهانی دوم، ژاپنی ها در ویتنام، فرانسوی ها را شکست دادند و جای آن ها را دریافتد. در دهه 40، ژاپنی ها، آلمانی ها و ایتالیایی ها در کشورهای مختلف، جای استعمارگران قبلی مانند انگلیسی ها و فرانسوی ها را دریافتد. این اتفاق نه تنها در ویتنام، بلکه در مالزی، سنگاپور، چین و کشورهای بسیار دیگری افتاد.

با این وجود، سال 1945 بعد از آن که بمب های اتمی بر شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن انداخته شدند، این کشور بسیار ضعیف شد و ویتنامی ها فرصت پیدا کردند تا در ماه آگوست، انقلابی را شروع نمایند که خودشان به آن انقلاب آگوست می گویند. این انقلاب پیروزیت آمیز بود و 2 سپتامبر سال 1945 هوشی مین رئیس جمهور ویتنام رسماً استقلال این کشور را اعلام کرد. سال جاری، مراسم هفتادمین سال استقلال ویتنام در سفارت این کشور در تهران جشن گرفته شد.

سؤال:: فرانسوی ها علاوه بر ویتنام کشورهای دیگری مانند الجزایر را استعمار کردند و فجایع زیادی را آن جا به وجود آوردند. آیا در مورد ویتنام هم این نوع جنایات توسط فرانسوی ها صورت گرفت؟

در مورد اقدامات فرانسوی ها در الجزایر، مسئله کمی متفاوت است. بعد از آن که ما استقلالمان را در سال 1945 اعلام کردیم، پیروزی ویتنامی ها بر فرانسوی ها باعث افزایش انگیزه سایر مستعمره های فرانسه در آفریقا و به طور خاص الجزایر شد. برای همین هم فرانسوی ها اقدام به جنایاتی کردند تا مانع از انقلاب در این کشورها شوند.

سؤال:: آیا هنوز هم تصویر و چهره بدی از فرانسه در ویتنام وجود دارد؟

هیچ مستعمره ای از استعمارگرش خوشش نمی آید. با این حال، باید بدانید که ما در تقابل با ژاپنی ها دوران سخت تری داشتیم. سال های 1944 و 45 قحطی بزرگی در ویتنام ایجاد شد. ژاپنی ها تمام منابع غذایی را از ویتنام مصادره کردند و میلیون ها ویتنامی در این جریان کشته شدند. برای همین بود که با شروع انقلاب علیه ژاپن، همه ویتنامی ها از آن استقبال کردند.

2 سپتامبر، زمانی که ویتنام اعلام استقلال کرد، فرانسوی ها زیر بار این استقلال نرفتند و کوشش کردند تا دوباره ویتنام را اشغال نمایند. برای همین بود که هو شی مین به پاریس رفت تا با فرانسوی ها وارد مذاکره گردد. آن موقع، ما خواستار آزادی بیش تر بودیم، نه استقلال کامل. می خواستیم فرانسوی ها در بعضی امور، کوتاه بیایند، اما فرانسوی ها زیر بار نمی رفتند. می خواستند مانند گذشته، تمام ویتنام را تحت اشغال داشته باشند. برای همین بود که دسامبر سال 1946، جنگ شروع شد.

سؤال:: آیا زمانی که آمریکا از بمب هسته ای علیه هیروشیما و ناکازاکی استفاده کرد، مردم ویتنام نگران نبودند که چنین اتفاقی ممکن است علیه آن ها هم بیفتد؟

سال 1954 تصمیمی برای بمباران هسته ای ویتنام هم وجود داشت. آمریکایی ها تصمیم داشتند ویتنام را بمباران هسته ای نمایند، اما این اتفاق نیفتاد. ویتنامی ها زمانی از این تصمیم با خبر شدند که سال ها از آن ماجرا گذشته بود و اسناد این تصمیم ها از طبقه بندی خارج شد. آن موقع، آیزنهاور رئیس جمهور آمریکا بود.

سؤال:: شما در صحبت هایتان از هو شی مین نام بردید، فردی که یکی از رهبران بزرگ جهان محسوب می گردد. لطفاً درباره این فرد بیش تر برایمان شرح بدهید.

هو شی مین قهرمان ملی ویتنام است. از جوانی تحت تأثیر صحبت های پدرش درباره ستمگری های فرانسوی ها نهاده شد، او عاشق ویتنام بود. وی از 15 سالگی با مبارزین دانشگاهی همکاری می کرد. سال 1911 وقتی 21 سالش بود، از شهر سایگون که اکنون نام آن هو شی مین شده، به عنوان یاری آشپز در یک کشتی فرانسوی، به اروپا سفر کرد و از آن جا به آفریقا و آمریکا رفت. در این مدت، شغل های زیادی مانند باغبانی، پیش خدمتی و عکاسی را تجربه و بی عدالتی نظام سرمایه داری را از نزدیک لمس کرد.

هو شی مین بعد از جنگ جهانی اول، عریضه ای به کنفرانس کشورهای پیروز در جنگ فرستاد و از فرانسه خواست تا حقوق مردم ویتنام را به رسمیت بشناسد. این عریضه که در افکار عمومی فرانسه و مستعمرات این کشور به شدت تأثیرگذار بود، با پاسخی همراه نشد. همین موجب شد تا هو شی مین بداند اظهارات امپریالیست ها درباره آزادی و دموکراسی، صرفاً تبلیغات است.

وی سال 1920 در فرانسه بود و همراه با بعضی مارکسیست های فرانسه، رأی به ایجاد حزب کمونیست داد و یکی از اعضای این حزب جدید شد. هو شی مین امیدوار بود که با تأسیس حزب کمونیست بتواند مقدمات انقلاب در ویتنام را برای ایجاد کشوری سوسیالیست فراهم کند. در دهه 1940 به ویتنام برگشت و حزب کمونیست را تشکیل داد. این حزب، محور اتحاد ویتنام برای استقلال بود. خود هو شی مین هم رهبر این جنبش شد.

بعدها فرانسوی ها دوباره به ویتنام برگشتند و می خواستند ما را دوباره استعمار نمایند. این منجر به جنگ 9 ساله ای شد که با پیروزی ویتنام در سال 1954 تمام شد. آن سال کنفرانس ژنو برگزار و توافق شد ویتنام موقتاً و به مدت دو سال، به ویتنام شمالی و جنوبی تجزیه گردد. قرار بود سال 1956 ویتنام دوباره متحد گردد، اما آمریکایی ها از ویتنام جنوبی حمایت کردند و به همین علت، جنگ تا سال 1973 طول کشید. سال 1973، توافق نامه پاریس امضا شد و دو سال بعد، ما کل ویتنام را آزاد کردیم. اتحاد مجدد دو ویتنام، سال 1975 رخ داد.

هو شی مین مانند پدر ویتنام بود. در آن موقع، تمام مردم ویتنام به دستورات او عمل می کردند. او معتقد بود هیچ چیز مهم تر از استقلال و آزادی نیست. برای همین بود که ما مقابل فرانسوی ها و آمریکایی ها جنگیدیم. ایرانی ها هم ما را به خاطر جنگ ویتنام می شناسند، چون در آن جنگ، سختی های زیادی را تحمل کردیم. آمریکایی ها آن موقع، یک ابرقدرت بودند و ما کشوری کوچک، اما ما در این جنگ پیروز شدیم و از آن به بعد به عنوان نماد مقاومت شناخته شدیم.

سؤال:: هو شی مین یکی از رهبران شناخته شده و محبوب جهان بود. به نظر شما چه خصلتی باعث شد وی به چنین رهبری تبدیل گردد؟

نسل قبل از ما، نسل ما و نسل فرزندان ما، همه هو شی مین را عمو هو خطاب می کردیم، چون خیلی انسان ساده و متواضعی بود. رهبر یک کشور بود، اما آن قدر متواضع بود که قلب همه ویتنامی ها را تسخیر نموده بود. خصلت های دیگری که داشت، عشق واقعی به کشورش و میهن پرستی اش بود. هو شی مین بر اساس میهن پرستی مبارزه می کرد. با این حال، خصلت اصلی هو شی مین که او را میان مردم محبوب کرد، تواضع و فداکاری او برای کشورش بود. هو شی مین تمام عمر خود را صرف پیدا کردن راهی برای استقلال کشور کرد. هیچ چیز را برای زندگی یا خانواده خودش نمی خواست.

سؤال:: کهنه سربازان آمریکایی که در جنگ ویتنام حضور داشته اند، می گویند ویتنامی ها مردمی قدرتمند هستند. به نظر شما چه چیزی ویتنامی ها را از بقیه مبارزان علیه امپریالیسم متمایز می نماید؟

ما سابقه ای طولانی در مبارزه برای استقلال داریم. ویتنام همسایه ای بسیار بزرگ به نام چین دارد. چینی ها هم بارها به ما حمله نموده اند. بنابراین ما بارها مجبور شده ایم تا برای پس دریافت استقلالمان، بجنگیم. برای همین هم وقتی آمریکایی ها، فرانسوی ها یا ژاپنی ها حمله کردند، برای استقلال خودمان با آن ها جنگیدیم. جنگ برای استقلال در خون ما نفوذ نموده است. همین شاید ما را از کشورهای دیگر متمایز نموده است.

البته این را هم بگویم که ما وقتی می جنگیم که مجبور شده باشیم. این طور نیست که دوست داشته باشیم با کسی بجنگیم. برای همین بود که سال های 1945 و 1946، کوشش کردیم با فرانسوی ها به توافق برسیم، اما خودشان نخواستند. می خواستند ما را هر طور که هست استعمار نمایند و ما هم مجبور شدیم با آن ها بجنگیم.

سؤال:: تاریخ طولانی ای از جنگ ویتنام و تجربه سختی وجود دارد که مردم ویتنام داشته اند. لطفا از شرایط جنگ ویتنام بگویید.

جنگ ویتنام دوره سختی برای مردم این کشور بود. سال 1972 من تنها 9 سال داشتم. آن سال، آمریکا آخرین بمب های خود را در ویتنام انداخت تا عزم و اراده مردم را از بین ببرد. آن ها می خواستند ما را بشنمایند و ما هم می خواستیم آن ها را شکست بدهیم. به بمباران سال 72 لقب بمباران کریسمس را داده اند، چون هم زمان با ایام کریسمس انجام شد.

مذاکرات پاریس در سال 1968 شروع شد. اکتبر سال 1971 در آستانه توافق بودیم، اما آمریکایی ها در ماه فوریه سال 1972 ویتنام را بمباران کردند. خانواده من آن سال، به حاشیه شهر رفتند و من را هم بردند. مادرم در هانوی بود و مجبور بود کار کند. وقتی می خواستیم به مدرسه برویم، کلاه هایی از ساقه برنج درست نموده بودیم تا از ما مقابل ترکش های بمب های آمریکایی محافظت کند، هرچند سپری موثر نبود ولی به هر حال دلمان به آن خوش بود. در آن موقع، از هر کودکی که سؤال می کردی در آینده چه کاره می خواهد بگردد، می گفت می خواهد سرباز گردد. همه ما می خواستیم سرباز بشویم تا از کشورمان دفاع کنیم. و الآن هم من خودم را سرباز ویتنام می دانم، اما در جنگ برای استقلال مالی.

سؤال:: لطفاً شرح بدهید که بمب های عامل نارنجی چیست و تأثیرات امروزی این بمب ها در ویتنام چیست؟

در جنگ ویتنام، آمریکایی ها از بمب های شیمیایی برای نابود کردن جنگل هایی استفاده می کردند که پوششی برای ویت کونگ ها و سربازان ویتنامی بود. اما این بمب های شیمیایی فقط جنگل ها را نابود نمی کرد، بلکه اثرات مخربی روی انسان هایی داشت که در آن مناطق زندگی می کردند. سربازانی که در آن منطقه بودند، به این عامل شیمیایی آلوده شدند و سپس فرزندان آن ها هم دچار نقض عضو و ناهنجاری های مختلف شدند. فرزندان کسانی هم که از محصولات زمین های کشاورزی آن منطقه استفاده کردند، به همین مسائل دچار شدند. با گذشت سال ها از خاتمه جنگ ویتنام، هنوز هم بچه هایی در کشور ما به جهان می آیند که ناقص هستند.

سؤال:: آیا ویتنام تا کنون مسئله حمله آمریکا و استفاده این کشور از سلاح شیمیایی را به دادگاه های بین المللی برده است؟

نه. دولت چنین کاری را ننموده است، اما گروه های مردمی در ویتنام کوشش نموده اند که شرکت های آمریکایی شکایت نمایند. با این حال، هنوز هم هیچ دادگاهی به نفع قربانیان جنگ ویتنام رأی نداده است.

سؤال:: شما به تنش میان ویتنام و چین اشاره کردید. وضعیت کنونی روابط میان این دو کشور چگونه است؟

ما سال 1991 و بعد از یک دهه تنش، روابطمان را با چین عادی سازی کردیم. از آن سال تا کنون، روابطمان بهبود پیدا نموده و چین در حال حاضر یکی از متحدین مهم مالی ویتنام محسوب می گردد، اگرچه هنوز هم مسائلی میان دو کشور وجود دارد، به خصوص درباره دریای چین جنوبی.

سؤال:: بعضی می گویند آمریکا با توسعه روابطش با کشورهایی مانند ویتنام و فیلیپین و کشورهای دیگر شرق آسیا کوشش دارد سپری برای مقابله با گسترش نفوذ چین ایجاد کند. به نظر شما این نظریه درست است؟ اگر نه، آمریکا چرا طی چند سال اخیر روابطش را با کشورهایی مانند ویتنام گسترش داده است؟

روابط آمریکا و چین بسیار پیچیده است. به هیچ وجه نمی توان صرفاً یک دلیل را برای رفتارهای چین یا آمریکا اعلام کرد. تنها دشمنی نیست که میان آمریکا و چین وجود دارد، بلکه دو کشور منافع مشترکی هم دارند. آمریکایی ها علاقه مند هستند که با چینی ها روابط مالی برقرار نمایند و چینی ها هم مایل هستند به بازار آمریکا دسترسی داشته باشند. میان دو طرف روابط دوستی ها و رقابت های زیادی هست و لزومی ندارد روی یک جنبه خاص از این روابط تمرکز کنیم.

سؤال:: در مراسم هفتادمین سالگرد استقلال ویتنام، در سخنرانی تان در سفارت در تهران، گفتید که ما به گذشته نگاه نمی کنیم، بلکه به آینده امیدواریم. آیا مردم ویتنام هم همین نگاه را دارند؟ آیا فراموش نموده اند که ژاپنی ها و آمریکایی ها چه بلاهایی بر سرشان آورده اند؟

من در سخنرانی ام هم گفتم: ما ممکن است گذشت کنیم اما فراموش نمی کنیم. مردم ویتنام هم همین گونه هستند. 9 نفر از اعضای خانواده من در یک شب در جنگ کشته شدند. 16 جولای 1967. هرگز یادم نمی رود و نمی توانیم این مسائل را فراموش کنیم، اما در عین حال، نمی توانیم هم اسیر گذشته باشیم.

سؤال:: نمی خواهم خیلی روی دیدگاه خودم نسبت به این ماجرا اصرار کنم، اما یک سؤال را باید بپرسم. آیا آمریکایی هایی که 9 نفر از خانواده شما را کشت و کشور شما را نابود کرد، امروز تغییر نموده و برای همین دست دوستی به سمت شما دراز نموده است؟

در دهه های 60 و 70 ما با آمریکا در حال جنگ بودیم و در جنگ هم هر اتفاقی ممکن است بیفتد.

سؤال:: چند وقت است که شما سفیر ویتنام در ایران هستید؟

بیش از یک سال است.

سؤال:: چه شد که سفیر ویتنام در ایران شدید و برنامه هایتان چیست؟

به نظر من کارهای خوبی تا کنون اجرا شده است، اما کارهای زیادی هم باقی مانده. اطلاعات بسیار بیش تری باید میان دو طرف تبادل گردد. مردم ایران ممکن است هنوز تصور نمایند که در ویتنام هنوز جنگ است و ویتنامی ها هم ممکن است فکر نمایند جنگ عراق با ایران هنوز هم ادامه دارد. من وظیفه خودم می دانم که ایران را به ویتنامی ها و ویتنام را به ایرانی ها بشناسانم. وقتی درک متقابل درستی از هم داشته باشیم، همکاری بهتری هم می توانیم داشته باشیم. اگر این اتفاقات بیفتد، ویتنامی ها بیش تری به ایران سفر خواهند کرد و بعکس.

به نظر من، در همکاری های مالی میان دو کشور پتانسیل زیادی وجود دارد، چون کالاهای زیادی هست که ایرانی ها می توانند از ویتنام بخرند و همین طور کالاهای زیادی که ویتنامی ها می توانند از ایران بخرند.

سؤال:: اگر توریست های ویتنامی به ایران بیایند، به آن ها پیشنهاد می کنید از چه جاهایی بازدید نمایند؟ به مساجد قدیمی بروند. به بازار تهران بروند، که قلب فرهنگی تهران است. بوستان های زیبایی در تهران هست. می توانند به پل طبیعت بروند. من هر وقت دوستانم به ایران می آیند، آن ها را به اصفهان می برم، چون نزدیک تهران هم هست. شهرهای زیبای دیگری هم هست مانند شیراز و یزد. این همه جا هست.

سؤال:: آیا در این جا غذای ایرانی هم می خورید؟

بله. اولاً بگویم که دوغ را خیلی دوست دارم. شیشلیک را خیلی خیلی دوست دارم. ما در خانه خودمان، غذای ویتنامی می خوریم، اما وقتی بیرون می رویم، غذای ایرانی می خوریم. که این اتفاق زیاد هم می افتد.

بزرگ ترین مشکل سفیر ویتنام در زندگی روزمره اش تهران چیست؟

بزرگ ترین مشکل، بوروکراسی در ایران است. وقتی درخواستی یا کاری می خواهیم انجام بدهیم، خیلی طول می کشد تا کسی پیگیری کند و جوابی به ما بدهد. حتی برای ساده ترین کارها هم همین طور است.

سؤال:: این مربوط به شرایط کاری می شد. در زندگی شخصی تان، چه مسئله ای دارید؟

ترافیک! ترافیک تهران باورنکردنی است.

سؤال:: درباره سفیر جدید ایران در ویتنام شرح بدهید. او اولین سفیر ایرانی اهل سنت است. درباره او و انتخاب وزارت خارجه چه نظری دارید؟

من حضوری با او دیداری نداشته ام، فقط او را به وسیله کاغذ و سند می شناسم. البته او را برای مراسم زور ملی ویتنام در سفارتمان در تهران دعوت کردم، اما ظاهراً سرش شلوغ بود و نتوانست در مراسم حضور داشته باشد. من بیش از یک ماه است که درخواست ملاقات با سفیر ایران در ویتنام را داده ام، اما هنوز پیروز نشده ام پاسخی از کسی بگیرم.

سؤال:: اولویت سیاست های شما در ایران، مالی است. لطفاً کمی بیش تر درباره قراردادهایی شرح بدهید که امضا نموده اید و فعالیت هایی که انجام داده اید.

یکی از قراردادهای جالب ما، کشت برنج ایرانی در ویتنام است. می خواهیم این برنج ها را دوباره به ایران صادر کنیم، چون ایرانی ها خیلی به برنج ایرانی علاقه مند هستند. ایرانی ها در علم و فناوری خیلی قوی هستند و قدرت شان تنها به منابع طبیعی و نفت وابسته نیست. همین باعث شده تا ایران از دیگر کشورهای منطقه، قوی تر باشد. ایرانی ها نسبت به کشورهای دیگر پتانسیل بیش تری برای رشد دارند.

سؤال:: آیا سفارت شما برای بخش خصوص هم برنامه ای دارد؟

آقای حسن روحانی همواره بر فعالیت بخش خصوصی تأکید نموده و برای همین، ما هم علاقه داریم همکاری بیش تری با بخش خصوصی در ایران داشته باشیم. بیش ترین فعالیتی که بخش خصوصی ایران می تواند در ویتنام داشته باشد، در حوزه پتروشیمی است. من اخیراً با چند شرکت خصوصی در زمینه پتروشیمی ملاقات داشتم. حتی برای مذاکره در این باره، به اصفهان هم سفر کردم. از سوی دیگر، شرکت های ویتنامی می توانند در صنعت نساجی، کفش، لوازم الکترونیک و خیلی چیزهای دیگر در ایران فعال باشند.

منبع:مشرق

خبرنگاران: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می گردد.

بازگشت به صفحه رسانه ها

منبع: تسنیم
انتشار: 26 مهر 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: isibcase.ir شناسه مطلب: 373

به "بمب های شیمیایی آمریکا هنوز باعث تولد نوزادان ناقص الخلقه می گردد" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "بمب های شیمیایی آمریکا هنوز باعث تولد نوزادان ناقص الخلقه می گردد"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید