سرنوشت گورخوابان قبرستان نصیرآباد چه شد؟
به گزارش مجله آی سیب، دم دمای غروب است و هوا خیلی سرد، صدای اذان از رادیوی اتاقک نگهبانی، از آن سوی دیوار بلند و کرم رنگ آرامستان، راه خود را تا میان کوچه نه چندان پهن جنت پیدا می نماید. انتهای کوچه پیدا نیست، اما یک نفر از همان دور می آید نورانی، نزدیک که می گردد مردی است کوتاه قامت، حدودا شصت ساله با یک خورجین سیاه بر دوش، دست راستش را حایل خورجین نموده که نیفتد هر چند قدم که راه می رود شانه اش را بالاتر می دهد و با همان دست، کلاه بافتنی و قهوه ای رنگش را از روی ابرو ها به سمت پیشانی هل می دهد.
به گزارش اعتماد، چیزی شبیه به زغال گردان، اما کمی بزرگ تر با یک سیم بلند در دست چپش است، داخلش چوب است و آتش، همان آتشی که در این هوای گرگ و میش و سرد، از دور او را نورانی نموده بود، حالا نزدیک تر رسیده، کت بلند و مندرسی بر تن دارد که حداقل سه سایز به او بزرگ است و تا سر زانویش را پوشانده، خورجین را از دوش بر می دارد، به مقصد رسیده، روبه روی بهشت فاطمه، با فاصله ای حدود سه متر از درب سبز ورودی آرامستان، مهیای نشستن می گردد، بساطش را پهن می نماید، چند بسته شکلات و چند برگه دعا، کمی دیر رسیده است مردمی که برای خواندن فاتحه به قبرستان آمده بودند حالا دیگر از در ورودی خارج می شوند و می روند.
اینجا بهشت است
اینجا آرامستان بهشت فاطمه است واقع در شهریار. همان گورستان معروف نصیرآباد باغستان که روزی خانه ای بود به ظاهر امن، برای گروهی معتاد و کارتن خواب، زنان و مردانی که از سرمای زمستان به گور های از پیش آماده شده پناه آورده بودند و دو یا سه نفری شب ها را در آن نشسته می خوابیدند.
زمستان سال 1395 بود که حرف دل خیلی هاشان شد قلمت بشکنه روزنومه چی که اومدی از ما نوشتی، اومدی بهترش کنی همین سرپناه هم از ما گرفتی.
سال جاری، اما گورستان شکل دیگری به خود گرفته، تمیز و مرتب. دیگر نه از بنر های پاره و سقف های چوبی نیمه سوخته روی گور های خالی خبری هست و نه از مهمانان ناخوانده درون آنها. گور هایی که حالا تعدادی شان پر شده از آدم هایی که پیمانه عمرشان سرآمده و روی به جای مانده شان هم با بلوک پوشانده اند. دیگر از آن تل خاک در اطراف گور های کنده شده خبری نیست، برای رفتن بر سر مزار هایی که روزی خانه گورخواب ها بود، سیزده پله را پایین می روی، حدود هشتاد گور پر شده و مابقی را با بلوک پوشانده اند، چندتایی از گور ها البته بلوک شان کنار زده شده، اما ردی از زندگی در آن ها نیست؛ نه آدمی، نه پتوی پاره ای و نه ظرف یکبار مصرف، فقط خاک است و خاک و خاک.
بیرون از قبرستون پی شون بگرد
هوا سردتر و تاریک تر می گردد و کم کم گورستان خالی از جمعیت زنده ها.
زنان و مردانی که این روز ها با خیالی آسوده تر برای خواندن فاتحه بر سر مزار عزیزان شان می آیند.
اون موقع ها زود میومدم و زود برمی گشتم، هوا رو به تاریک شدن که می رفت جرات نمی کردم بمونم، ممکن بود همون معتاد ها خفتمون کنن، خیلی ها رو شنیده بودیم که همین بلا سرشون اومده، اما الان دیگه اون ترس رو نداریم، شده من ساعت 9 شب هم از سر دلتنگی اومدم اینجا، اما هیچ کارتن خوابی ندیدم؛ این ها را رضا می گوید، مرد جوانی حدودا 35 ساله که برای خواندن فاتحه بر سر مزار مادرش آمده.
یک زن میانسال هم به فاصله دو تا قبر آن طرف تر ایستاده، چادرش را روی سرش کمی جابه جا می نماید، حرف رضا را پی می گیرد و می گوید: بله الان امنیت اینجا خیلی خوب شده، هرچند با اون گزارشی که اون سال نوشتند نام شهر ما بد شد، اما خب خیالمون بابت رفت و آمد به قبرستون راحت تره.
کنار در ورودی، بعد از اتاق کوچک نگهبانی، یک اتاق هست که شده مغازه سنگ تراشی و سنگ فروشی، مشرف به همین گور های از پیش آماده. زن جوانی برای سفارش سنگ با سنگتراش چانه می زند. سنگتراش مردی میانسال است و پیراهن مشکی به تن دارد، از گورخواب ها که می پرسم، سنگتراش جوابی نمی دهد، سرش را به کارش گرم می نماید و با دستمالی دستگیره مانند، یکی از سنگ ها را جابه جا می نماید، زن جوان، اما می گوید: نه اینجا دیگه خبری ازشون نیست، البته نه اینکه دیگه نباشند ها، من تو خیابون روبه رویی زندگی می کنم، هستن.
-کجا هستن الان؟
سنگتراش با عصبانیت به میان صحبت ما می آید و می گوید: دنبال کارتن خواب هایی؟ بیرون از قبرستون پی شون بگرد، آدرس می خوای؟ سر همین خیابون بهشت رو بگیر برو پایین، می رسی به یه دوراهی، کانال آبه، اونجا، پاتوق همه شون اونجاست.
زن جوان می گوید: اون بدبخت ها هم از سر بی جایی، پناه آورده بودن اینجا.
سنگتراش ادامه می دهد: اون موقع که اینجا بودن، من اینجا بودم و می دیدمشون، اما الان دیگه اینجا نیستن، همون موقع که اومدن جمعشون کردن، براشون کمپ و گرمخونه زدن که شبا برن اونجا، اما اینا کارشون دله دزدیه، معتادن دیگه، اگه شبا برن گرمخونه که نمی تونن به کارشون برسن.
اکنون که هوا کاملا تاریک شده، با فاصله کمی از گورستان، طبق آدرس سنگتراش، در محلی که روزی بستر رودخانه بوده و الان خشک است، دو آتش بزرگ برپا شده که تعداد شش یا هفت نفر دور آن ایستاده اند. هر چه می گذرد بر تعداد آدم هایی که با یک کیسه بر دوش و خمیده از اطراف می آیند تا دور آن جمع می شوند افزوده می گردد.
اینجا خبری از نور چراغ برق نیست، هر چه هست، نور چراغ ماشین افراد محلی است که گاهی از این مسیر می گذرند.
گونی پلاستیکی خیلی بزرگی وسط جاده در حرکت است، گونی لحظه ای می ایستد، پسر بچه ای از زیر آن بیرون می آید، کمرش را راست می نماید و خستگی خود را در می نماید و باز به زیر گونی می خزد، حالا او سیاهی متحرکی است که به سمت آتش در حرکت است تا از سرمای استخوان سوز این روز های زمستانی خود را نجات دهد.
فقط آبروی شهر ما رفت اگه نه همه جا معتاد داره
شواهد نشان از این دارند که کارتن خواب ها و معتاد هایی که جایی برای ماندن ندارند از گورستان رانده شده و به کانال آب پناه برده اند. نبودشان در گورستان و در جوار همسایگانی بی آزار که در خواب ابدی هستند، امنیتی برای رفت و آمد مردم به گورستان به وجود آورده، امنیتی به قیمت شاید گزاف در فکر اهالی نصیرآباد که به گره خوردن محل زندگی شان با نام گورخواب ها و رفت و آمد گهگاه خبرنگاران و روزنامه نگاران نمی ارزید.
یکی دیگر از کسبه همین خیابان بهشت می گوید: همان موقع که خبر سکونت کارتن خواب های نصیرآباد در قبرستون منتشر شد و اینا معروف شدن به گورخواب، اومدن یه دیوار بلند و بتونی سه متری دور قبرستون کشیدن، دیگه این معتادا نتونستن برن تو قبرستون، چه فایده همه شون پخش و پلا شدن، همین اطرافن، فقط آبروی شهر ما رفت اگه نه همه جا معتاد داره، من خودم چند وقت پیش رفتم بازار، سمت چهارراه سیروس، از ترس معتاد هایی که اونجا بودن جرات نکردم ماشینم را پارک کنم برم به کارم برسم. خانم دست از سر اینجا بردار برو از اونجا بنویس.
منبع: فرارو