چرا ما نمی توانیم خودمان را غلغلک بدهیم؟ - مجله آی سیب

اما کافی دست و انگشت فرد دیگری نزدیک بدن شما گردد تا آغاز به خندیدن کنید. در این پدیده عجیب، هر دو لمس یکسان است ولی احساس متفاوتی در فرد ایجاد می نمایند.

بدن و به طور تعیین فکر انسان می تواند تشخیص دهد که فرد دیگری بدن او را لمس نموده است و هیچ درکی ندارد که این لمس تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد نمود یا پیش بینی حرکت بعدی او سخت است.

پس، بدن واکنش نشان می دهد و حس غلغلک به وجود می آید ولی خود افراد نمی توانند این حس را ایجاد نمایند. چون چیزی برای تعجب کردن وجود ندارد. محققانی از دانشگاه Linköping سوئد روی این موضوع مطالعه کردند و دریافتند چیزی بیشتر از یک تعجب و تعلیق در غلغلک به وسیله خود یا دیگران وجود دارد.

ربکا بوهمه (Rebecca Böhme) سرپرست این تحقیق می گوید: من فکر می کنم حس لمس و لمس بین فردی موضوع هایی هستند که برای افراد اهمیت دارند و تفاوت هایی ایجاد می نمایند که تا کنون کمتر روی آن ها مطالعه و تحقیق شده است.

لمس اولین ابزار و روش شناخت انسان های دیگر است. حتی پیش از تولد، جنین ها با لمس کردن رحم مادر را شناسایی می نمایند. پس از تولد و در مراحل رشد، لمس کردن یکی از ابزارهای مهم در زندگی فردی و اجتماعی می گردد.

بخش بزرگی از ارتباط افراد با دنیا پیرامونی خود به وسیله لمس کردن و احساس های متفاوت لمس افراد یا اشیا به دست می آید. بچه ها با دست های خود دنیا را می شناسند و به حس های متفاوتی عادت می نمایند.

وقتی یک کودک دست های مادرش را می گیرد یا نزدیکان او بغل اش می نمایند؛ حس بسیار متفاوتی نسبت به زمانی که دست های غریبه ای را لمس نموده؛ خواهد داشت. مغز و فکر انسان نیز می تواند این حس لمس های مختلف را شناساسی و تحلیل کند و در برابر آن ها واکنش های متفاوتی داشته باشد.

من و غیر من

تیم تحقیقاتی دانشگاه Linköping سوئد سه آزمایش متفاوت طراحی می نمایند. در آزمایش نخست، گروهی را با دستگاه MRI زیر نظر گرفته و ازشان می خواهند ابتدا به خودشان دست بزنند و بعد اجسامی را لمس نمایند. نتیجه آزمایش نشان می دهد، افراد با لمس خودشان تنها بخش بسیار کوچکی از مغز را فعال می نمایند ولی هنگامی که به سوژه ها دست می زنند؛ فعالیت مغز بیشتر می گردد. در آزمایش دوم، از شرکت نمایندگان خواسته شد به طور همزمان دست های خود و یک سری رشته های پلاستیکی را لمس نمایند. ازشان سوال می گردد که رشته های پلاستیکی را تشخیص دادند و در کدام بخش از دست و بازوی خود احساس لمس بیشتری داشتند.

در آزمایش سوم، یک الکترود بر انگشت شرکت نمایندگان بسته شده تا فعالیت مغز در دریابی لمس خود و دیگران ثبت گردد. محققان دنبال این سوال بودند که چگونه مغز می تواند میان لمس خود با دیگران تفاوت قائل گردد. نتایج این آزمایش ها نشان داد مغز برای لمس خود افراد، اولویت و اهمیت بسیار پایینی قائل می گردد. شاید تا اینجا، نتیجه قابل پیش بینی بود ولی تفاوت سیگنالی میان لمس خود با دیگران در مغز بسیار شدید و زیاد است که موجب تعجب تیم تحقیقاتی می گردد.

یعنی مغز میان من و غیر من در لمس و تماس تفاوت بسیار زیادی قائل می گردد. این تیم تحقیقاتی می گویند یافته نو می تواند به اختلال های روان پزشکی مانند اسکیزوفرنی یا اوتیسم هم مرتبط باشد. آن ها می خواهند دامنه تحقیقات و آزمایش های خود را توسعه دهند و با مطالعه روی افراد دارای اختلال های روان پزشکی و ارتباط آن ها با حس لمس در مغز، به نتایج نوی برسند. ممکن است درک بهتر لمس به وسیله مغز باعث بهبود شرایط و کیفیت زندگی این افراد گردد.

پ