مستر پرزیدنت، لطفا نرخ را بالاتر ببرید!

به گزارش مجله آی سیب، پرزیدنت ترامپ خواهان افزایش پنج برابری پرداختی های کره جنوبی شده است. سوالی که در اینجا مطرح است این است که آیا این افزایش، منصفانه و واقع بینانه است؟

مستر پرزیدنت، لطفا نرخ را بالاتر ببرید!

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران، وب سایت مطالعات بروکینگز، در تازه ترین تحلیل خود با قلم دکتر مایکل اوهانلن به روابط این روزهای ترامپ و کره جنوبی پرداخته که در ادامه می خوانیم:

دولت ترامپ فشار بر کره جنوبی را افزایش داده تا این کشور را برای افزایش تعهدات اقتصادی اش برای پوشش هزینه های 30,000 نیروی آمریکایی مستقر در شبه جزیه کره، متقاعد کند و یا در صورت لزوم به زور متوسل گردد. کره جنوبی، پس از فشارهای دولت ترامپ در گذشته، تعهدات اقتصادی اش را حدود 10 درصد افزایش داد و در حال حاضر، سالانه 1 میلیارد دلار برای نیروهای آمریکایی مستقر در شبه جزیره کره، هزینه می نماید.

پرداختی های هم پیمان سنتی آمریکا در شبه جزیره، یعنی کره جنوبی، افزایش هزینه نیروهای آمریکایی از جمله اجاره پایگاه، اسکان، و خدمات عمومی را در بر می گیرند اما پرداخت حقوق نیروهای آمریکایی و هزینه تجهیزات آنها را پوشش نمی دهند. به علاوه، کره جنوبی تاکنون 90 درصد هزینه های مربوط به نقل و انتقال نیروهای آمریکایی، از پایگاه آمریکا در حومه سئول به پایگاه هامفریز (Camp Humphreys) واقع در 50 مایلی سئول را نیز پرداخت نموده است.

اما اکنون پرزیدنت ترامپ خواهان افزایش پنج برابری پرداختی های کره جنوبی شده است. سوالی که در اینجا مطرح است این است که آیا این افزایش، منصفانه و واقع بینانه است؟ برای پاسخ به این سوال، باید به یک نکته کلیدی توجه داشته باشیم. کره جنوبی در حال حاضر، تقریبا 2.5 درصد فراوری ناخالص ملی اش را صرف نیروهای مسلح کشورش می نماید. این رقم تخصیصی برای بودجه دفاعی، در میان هم پیمانان آمریکا، در بالاترین سطح قرار گرفته است. البته بودجه دفاعی کلمبیا و متحدان آمریکا در خاورمیانه را در اینجا در نظر نمی گیریم چرا که آمریکا با هیچ یک از آنها، پیمان دفاعی امضا ننموده است.

خود ایالات متحده، کمی بیش از 3 درصد فراوری ناخالص داخلی اش را به بودجه دفاعی اختصاص داده است. کشورهای عضو ناتو، به طور متوسط 1.5 درصد فراوری ناخالص داخلی خود را به نیروهای مسلح شان اختصاص می دهند، البته خود ناتو رقم 2 درصد را برای هر یک از کشورهای عضو معین نموده است. رقم تخصیصی دولت استرالیا برای بودجه دفاعی، دقیقا 2 درصد فراوری ناخالص داخلی است و رقم اختصاص یافته توسط دولت ژاپن برای بودجه دفاعی، بیش از یک درصد فراوری ناخالص داخلی اش نیست و البته این رقم کم هم، عمدتا به خاطر تخفیفی است که برای بسیاری از کشورهای (هم پیمان آمریکا) لحاظ شده است. برای پاسخ به سوال در رابطه با تخمین خام و اولیه درباره سهم بار دفاعی که هر یک از متحدان آمریکا، باید به دوش بکشند، شاید لازم باشد که چند دیدگاه را در این رابطه، مورد توجه قرار دهیم؛

1. دیدگاه اول می گوید که انصاف حکم می نماید که هر کشور به همان اندازه آمریکا یا لا اقل تقریبا معادل با رقمی که آمریکا برای بودجه دفاعی اش هزینه می نماید، بودجه دفاعی برای کشورش تخصیص دهد. بر پایه این نگاه، ضروری است که کره جنوبی علاوه بر بودجه دفاعی کنونی اش، سالانه 5 میلیارد دیگر هم برای نیروهای نظامی خودش، و نه برای نیروهای آمریکایی، هزینه کند.

2. دیدگاه دوم می گوید تمام هم پیمانان آمریکا باید بر پایه پیمانهای دفاعی متعارف، رقم مشخصی را برای بودجه دفاعی خود هدفگذاری نمایند و به آن رقم هم پایبند باشند. اگر کره جنوبی عضو ناتو و متعهد به رعایت استانداردهای پیمان دفاعی مذکور بود، باید بوجه دفاعی کنونی اش را 5 میلیارد دلار در سال کاهش می داد تا استاندار ناتو که می گوید 2 درصد فراوری ناخالص داخلی باید به بودجه دفاعی تخصیص پیدا کند، رعایت می شد.

3. دیدگاه سوم می گوید کشور میزبان باید هزینه های بومی مربوط به حضور نیروهای آمریکایی در کشورش را بپردازد و اگر هم افزایشی در این هزینه ها رخ دهد، مسئولیت پرداخت آن با کشور میزبان پایگاه نظامی آمریکاست.

4. دیدگاه چهارم می گوید کشور میزبان، مسئول پرداخت حقوق نیروهای آمریکایی و تجهیزات و هزینه نگهداری تجهیزات آنهاست. در حال حاضر، 30,000 نیروی آمریکایی که 2 درصد کل نظامیان این کشور را تشکیل می دهند در شبه جزیره کره مستقر هستند و هزینه آنها بالغ بر 10 میلیارد دلار در سال است.

5. دیدگاه پنجم می گوید چند ده هزار نیروی آمریکایی که معمولا در داخل خود آمریکا هم هستند و در صورت بروز جنگ، باید به سرعت راهی منطقه شوند هزینه دارند و کسری از این هزینه باید توسط کشور میزبان پرداخت گردد. بر پایه این نظر، باید علاوه بر 10 میلیارد دلاری که پیشتر ذکر شد، دهها میلیارد دلار دیگر در نظر گرفت تا هزینه این نیروها پوشش داده گردد.

دیدگاه های چهارم و پنجم چندان محلی از اعراب ندارند و احتمالا مردود هستند، چرا که نیروهای آمریکایی مستقر در کره جنوبی، در جاهای دیگر جهان هم قابل استفاده هستند. برای مثال در فاصله سال های 2000 تا 2010، دولت بوش یک تیپ از نیروهای آمریکایی مستقر در کره جنوبی را به خاورمیانه اعزام کرد، و این نیروها پس از آن دیگر به کره جنوبی بازنگشتند. بالاخره هر چه باشد، به قول بروس کلینگنر کارشناس اندیشکده هریتیج، این سربازان، متعلق به نیروهای آمریکایی هستند و مزدورانی نیستند که توسط دولت کره جنوبی استخدام شده باشند.

اگر بخواهیم بر پایه دیدگاه های اول و دوم قضاوت کنیم، باید گفت که کره جنوبی وظیفه خودش را به خوبی انجام داده است. البته اگر کره جنوبی بهتر از این هم عمل نموده بود، پرزیدنت ترامپ باز هم اهمیت نمی داد چرا که او در این هم پیمانی، بیشتر دنبال کاسبی است و کمتر به یک نیروی بازدارنده متحد در برابر کره شاقتصادی اهمیت می دهد.

تنها موردی که از پنج دیدگاه مطرح شده در بالا، اهمیت دارد، مورد سوم است که جای چانه زنی دارد و می توان بر پایه آن، احتمالا سالی 200 میلیون دیگر نیز از کره جنوبی مطالبه کرد. کره جنوبی که تا حالا سخاوتمند بوده و احتمالا می تواند راهی برای پوشش چند هزینه خاص دیگر هم پیدا کند. مثلا هزینه سوخت گشت زنی های دریایی نیروهای آمریکایی در شبه جزیه کره را بپردازد و هزینه تجهیزاتی مانند ماسک گاز و مشابه آن که برای دفاع در مقابل حملات شیمیایی لازم هستند و در جایی مثل کره جنوبی بیش از سایر جاها مورد احتیاج هستند را، بپردازد.

مذاکرات بین آمریکا و کره جنوبی باید در راستا یافتن راه حلهای هوشمندانه ای مشابه همینهایی که در اینجا ذکر شد، پیش برود تا بن بستی که در روابط دو کشور اتفاق افتاده مرتفع گردد. در زمانی که درگیر مذاکرات سخت هسته ای با کره شاقتصادی هستیم و شمال شرق آسیا شرایط بی ثباتی دارد و رابطه کره جنوبی و ژاپن در بدترین شرایط خود طی چند دهه گذشته قرار گرفته است، همین را کم داریم که یک بحران غیر ضروری بین سئول و واشنگتن درست گردد. این موجب جسور شدن کره شاقتصادی می گردد و این تصور را برای او درست خواهد نمود که شرایط ائتلاف آمریکا در شبه جزیره کره مانند دوران جنگ دو کره است. یک بار در سال 1950، بازدارندگی نیروهای ائتلاف با شکست روبرو شد. نبایستی دوباره دست به چنین ریسکی بزنیم.

منبع: بروکینگز 27 نوامبر/ترجمه: حامد ضرغامی

310 310

منبع: خبرآنلاین
انتشار: 28 دی 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: isibcase.ir شناسه مطلب: 599

به "مستر پرزیدنت، لطفا نرخ را بالاتر ببرید!" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "مستر پرزیدنت، لطفا نرخ را بالاتر ببرید!"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید